{Bozhan} ร้อยเล่ห์ราตรี #ป๋อจ้าน

ในวันที่ฟ้าไม่เป็นใจ ชายคนหนึ่งนั่งริมหน้าต่าง เหม่อมองกลุ่มก้อนเมฆที่ลอยผ่านหน้าต่างไป ท้องฟ้าอึมครึมคล้ายฝนใกล้ตก ถาดยาชุดใหญ่วางไว้บนโต๊ะไม่เคลื่อน มีกระดาษโน๊ตแปะไว้ คุณหนูอย่าลืมทานยานะคะ แต่ คิมหันต์ ไม่ได้แตะต้องมันเลยสักนิด ยึ่สิบสองปีนับจากเขาลืมตาดูโลก รู้ตัวอีกที ก็มียารักษาโรคอยู่เต็มท้องแล้ว

'ป้านวลน่าจะชินแล้วนะ ที่เราไม่ค่อยกินยา ทำไมยังจัดมาอีก' คิมหันต์พึมพำคนเดียวในห้องเล็กๆไม่เกินสี่สิบตารางวา ห้องไม่ได้ตั้งใจตกแต่ง ไม่ทาสีผนัง ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีอะไรที่เด็กวัยรุ่นวัยกำลังโตควรมี

แต่คุณพ่อไม่ใจร้ายเกินไป ยังทิ้งทีวีให้เขาเครื่องนึงและยังดีที่มีอินเตอร์เน็ตให้ใช้ แต่มีไว้ก็เท่านั้น คิมหันต์ใช้มันไม่เป็นประโยชน์ ถึงเขาจะดูอะไรก็คงทำให้หายเหงาได้ในระยะหนึ่ง คิมหันต์ ชื่อนี้อาจทำให้นึกถึงคนตัวโต ดูแข็งแกร่ง แต่คิมหันต์คนนี้สุดจะอ่อนโยน นอบน้อมและอบอุ่น กิริยามารยาทของคิมหันต์แตกต่างจากหน้าตา เขามีสีหน้าเรียบเฉยดูเป็นคนเย็นชา ทำให้ไม่มีคนเข้าใกล้แม้แต่น้อย

คิมหันต์เป็นโรคที่คนส่วนใหญ่เขาไม่เป็นกัน ชีวิตของคิมหันต์เลยเปลี่ยนไปตลอดกาล จันทร์หอม คือคนที่มาดูแลเขาเป็นระยะเวลา30วันถ้วน

หากคิมหันต์หายจากโรคนี้ เขาจะอยู่กับจันทร์หอมและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ถ้าจันทร์หอมทำให้คิมหันต์อาการหนักกว่าเดิม เขาจะไม่ได้เจอคิมหันต์อีกเลยตลอดชีวิต